Post nr. 19

Czołg średni Panzerkampfwagen IV

Czołg średni Panzerkampfwagen IV (znany również jako Sd.Kfz. 161), będący kręgosłupem niemieckich wojsk pancernych w II Wojnie Światowej, rozpoczął „życie” w połowie lat 30 XX wieku. W tym czasie niemieccy dowódcy tworzyli podstawy taktyki użycia wojsk pancernych. Poprzez ich rozważania i decyzje wyklarowała się potrzeba stworzenia dwóch typów czołgu średniego. Pierwszy miał być uzbrojony w działo przeciwpancerne celem walki z czołgami przeciwnika. Drugi czołg miał być cięższy, zaś jego uzbrojenie miała stanowić krótkolufowa haubica, przeznaczona do walki z umocnieniami i piechotą wroga. Pierwszym czołgiem miał stać się model Panzer III, podczas gdy drugie wymaganie miał spełnić właśnie Panzer IV.

Panzerkampfwagen IV Ausf. C

Specyfikacja techniczna opublikowana została w 1934 roku – nowy pojazd miał ważyć 18 ton, zaś jego uzbrojenie miały  stanowić jedna armata kal. 75 mm umieszczona w obrotowej wieży i dwa karabiny maszynowe. Załoga miała liczyć 5 żołnierzy, z czego każdy miał wypełniać własną, odrębna funkcję. Było to rozwiązanie jak na te czasy rewolucyjne – w większości czołgów z tego czasu (takich jak radziecki T-26 czy francuski Hotchkiss H-35) jeden załogant musiał spełniać często wiele ról, co zwiększało nakład pracy i redukowało efektywność.

Do przetargu na projekt i produkcję nowej maszyny przystąpiły trzy firmy – MAN, Rheinmetall-Borsig i Krupp. To Krupp jednak wygrał przetarg, prezentując projekt pojazdu Vskfz. 618, znany później jako Panzer IV Ausf. A. Czołg pomyślnie przeszedł testy, przez co produkcja seryjna rozpoczęła się w sierpniu 1937 roku. Jednak już w marcu Krupp rozpoczął produkcję ulepszonego modelu, oznaczonego jako Ausf. B.

Panzer IV Ausf. C, trzeci model seryjny będący tematem tego artykułu, produkowany był seryjne od sierpnia 1938 roku. W porównaniu z Ausf. B wprowadzono niewiele poprawek. Jak w wypadku poprzednika, pojazd napędzał dwunastocylindrowy, benzynowy silnik Maybach HL 120 TR o mocy 300 koni mechanicznych, połączony ze znajdującą się z przodu pojazdu skrzynią biegów. Przód kadłuba dalej chroniony był przez 30 mm pancerza, natomiast grubość przedniego pancerza wieży uległa zwiększeniu z 20 do 30 mm. Grubość pancerza bocznego i tylnego wieży i kadłuba wyniosła 15 mm. Przy wadze 18 ton, silnik Panzera IV Ausf. C był w stanie rozpędzić go do prędkości maksymalnej 35 km/h. Pięcioosobowa załoga składała się z dowódcy, działonowego, kierowcy, radiooperatora i ładowniczego.

Głównym uzbrojeniem tego modelu czołgu była krótkolufowa armata KwK 37 L/24 kal. 75 mm. Działo to nie było projektowane jako broń przeciwpancerna – było jednak w stanie wystrzeliwać pociski przeciwpancerne  K.Gr.rot.Pz., mogące przebić 33 mm pancerza nachylonego pod kątem 30 stopni z odległości 1500 m. Uzbrojenie drugorzędne stanowił jeden karabin maszynowy MG 34 kal. 7,92 mm, zamontowany w wieży współosiowo do działa. Zapas amunicji wynosił 80 pocisków do działa i 2700 naboi do karabinu maszynowego.

Produkcja modelu Ausf. C zakończyła się w październiku 1939 roku, ustępując miejsca produkcji nowszego modelu Ausf. D. Do tej pory wyprodukowano łącznie 1940 egzemplarzy. Wariant C wziął udział Kampanii Wrześniowej, jak i w ofensywie na Francję i Kraje Beneluksu. To właśnie na zachodzie Europy spotkał on czołgi francuskie i brytyjskie takie jak Matilda II czy Char B1 bis, które przewyższały go pancerzem i uzbrojeniem. Panzer IV Ausf. C podłożył jednak kamień węgielny pod rozwój nowych wersji czołgu Panzer IV.

                                                                                                                         źródło: War Thunder